Ruth van Rossum komt op begrafenissen van mensen die helemaal niemand meer hebben. Ze schrijft een gedicht over de dode, zonder hem of haar gekend te hebben. Het zijn mensen die bij gebrek aan vrienden of familie door de gemeente worden begraven. Zo geeft Ruth toch een persoonlijk tintje aan de eenzame uitvaarten. ,,Oude rekeningen, brieven, fotoboeken. Daar moet ik het mee doen.”